U kent allemaal die ouderwetse waarschuwingen wel: als je te veel koffie drinkt krijg je een bruine buik en als je te veel TV kijkt krijg je vierkante ogen. Ik moest daar aan denken nu we weer met strengere maatregelen worden geconfronteerd. Minder mensen in de kerk en meer mensen achter de Televisie of de computer. Ook het vergaderen en allerlei vormen van overleg gebeurt meer en meer per computer. Soms heb je dan wel 20 kleine vierkantje op je scherm met daarin de hoofden van de deelnemers aan het overleg. Ieder in haar of zijn hokje of in haar of zijn klein hoekje.

Gezien de omstandigheden moet je het misschien als een zegen zien dat we deze technische mogelijkheden hebben. Op die manier kun je met elkaar meeleven en met elkaar overleggen. Familie die veraf woont of ziek is kan toch bij een uitvaart betrokken worden. Allemaal mooi, zeker nu de mogelijkheden om te reizen ook weer beperkter zijn geworden.

Maar er is ook een andere kant. Als je veel uren per dag bezig bent achter je computer dan heb je op een gegeven moment écht het gevoel dat je vierkante ogen krijgt. En die doen dan gewoon pijn. Of je ontwikkelt hoofdpijn of andere klachten. De roep is al gaande om het aantal uren vergaderingen te beperken.

Het vergaderen zélf vereist ook meer geduld en inlevingsver mogen dan normaal. Je ziet of merkt niet zo snel of iemand een opmerking meer of minder fel bedoelt heeft. Je mist de “lichaamstaal” om elkaar goed te kunnen beoordelen. En het kijken naar een kerkdienst is natuurlijk een mooie mogelijkheid om je betrokken te voelen maar er is niemand naast je die je goedemorgen wenst of “een plezierige dag nog”.

Dit resulteert soms in een gevoel van eenzaamheid dat nu eenmaal met een tv- of computerscherm niet gemakkelijk te verdrijven is. Tijdens mijn telefoonrondjes spreek ik mensen die al dagen niemand gezien hebben en zelf niet snel het huis uit durven of kunnen. Zeker als er spannende dingen gebeuren of als er zorgen zijn of verdriet is, dan is menselijk contact van groot belang. We hebben het nog maar niet over een arm om je schouders of andere aanrakingen.

Er wordt wel gesproken over “het nieuwe normaal” waarin mensen elkaar geen handen meer geven laat staan omhelzingen. Ik weet niet hoe U er tegenover staat, maar ik geloof niks van dat nieuwe normaal. In de diepste vezels van ons wezen zitten we het liefst tegen elkaar aan en zouden we zelfs elkaar nog wel willen vlooien.

Maar we zullen nu eenmaal geduld moeten hebben in deze situatie totdat de golf voorbij is en er hopelijk zicht komt op een vaccin. Maar de vraag is: hoe kom je aan geduld? Het antwoord kent U: geduld moet je oefenen!

Ds. Willem Vermeulen.